Dag 100, 101, 102

Plaatsen: Hospital da Cruz, Boente, Salceda, Monte del Gozo
Afstanden: 35/20/24 km

Dinsdag 9 augustus
Ik ben vroeg wakker, om kwart over vijf sta op, pak mijn spullen en sluip de slaapzaal uit. Ik dacht dat ik brood had gekocht. Niet dus. Mijn ontbijt bestaat uit 2 powerbars, een stuk brood van het diner van eergisteren, en tomaat en een stuk kaas.
Om kwart over zes ben ik op weg. Het is nog aardedonker en ik sluit me aan bij een groepje met met licht dan mijn kleine lampje.
Op 1,5 km in Ventas zijn Fruzsina en Andrea, ik weet alleen niet in welke albergue dus ik loop maar door naar Ligonde op 5 km waar we met Emilio afgesproken hebben voor het ontbijt. Halverwege word ik ingehaald door de Hongaarse dames.
Zij hebben de eerste helft van de nacht slecht geslapen. Een Aziatische pelgrima was zo onder invloed van alcoholische versnaperingen dat zij dacht dat het toilet vlak voor haar bed was.
Melide is de plaats om pulpa, inktvis op Galicische wijze, te eten en wel in Pulperia Ezechiel. Emilio is er zoals gebruikelijk het eerst, ik volg daarna met Fruzsina en Andrea. Toevallig is Marie-Noëlle daar ook. We eten heerlijk pulpa en bespreken wat we verder doen. We voelen er geen van allen voor om in de grote stad Melide te blijven en Marie-Noëlle reserveert in Boente. Zo is de groep weer compleet.
Het aperitief, tinto de verano, is voor mijn rekening omdat het vandaag mijn 100e dag op de Camino is. Tinto de verano is een koude drank met 1 deel rode wijn een 1 deel 'gaseosa' (lemon, sprite, etc).

Woensdag 10 augustus
De (hopelijk) laatste dag van de bedrace eindigt vandaag in Salceda. Met de Hongaars dames en Emilio kom ik kort voor het middaguur aan bij een nieuwe albergue. Helemaal besproken door een groep. De herbergier belt naar de volgende herberg, ook vol/gereserveerd. Beteuterd willen we verder gaan, naar Santa Irene, een kleine zes kilometer verder. Qua afstand wel te doen, maar de kans dat daar nog plaats is als we aankomen is ook klein. Dan haalt de herbergier z'n hand over z'n hart. In het restaurant zijn twee banken en in de ontbijtzaal wil hij een matras neerleggen. We kunnen er alleen geen gebruikt van maken tijdens de openingstijden, dus pas na tien uur naar bed en voor zes uur de ontbijtzaal uit. Geen probleem, mooie kans om vanavond naar de Perseïden te kijken. We hoeven alleen € 2 te betalen voor de douche. Ligstoelen genoeg rond de vijver om te rusten na de lunch.

Donderdag 11 augustus
Wel koud vannacht. Het restaurant is eigenlijk een enkeldaks tent. Met de wind op de kant waartegen de bank stond waarop ik sliep, kwan er behoorlijk wat koude naar beneden. Dus had ik voor het eerst in Spanje de pijpen aan de broek geritst. Prima geslapen evengoed. Wel wat stijfjes.
Vandaag lopen we naar Monte del Gozo, de berg van de vreugde (dat je Santiago kan zien liggen).
Onderweg komen we de twee Nederlandse meiden en de twee Amerikaanse jongens tegen. In de grote albergue in Monte del Gozo ontmoeten we Marie-Noëlle en de Hongkongse Louis weer. We eten met z'n allen een zelfbereide maaltijd. 's Avonds hebben we contact met Nicolas, hij is 15 km achter maar vertrekt heel vroeg, zodat we als groep Santiago kunnen binnenlopen.
Dat zal rond 7 uur zijn. Hans, die op dit moment ook toevallig in Santiago is en bij de kathedraal wel staan als ik aankom, vindt dit een beetje vroeg, maar ja, hij is dan ook fietser.



Lezervragen
Het verschil tussen fietsen en lopen.
Fysiek vond ik het lopen veel zwaarder dan fietsen. (Al heb ik wel medelijden als ik die fietsers omhoog zie ploeteren, dan is lopen toch weer lichter.) De fietsroute van Sweerman gaat doorgaans over verharde wegen, lopen gaat over fysiek zware trajecten, zoals ik veelvuldig beschreven heb. Op de fiets heb ik geen fysieke problemen gehad, lopend ontmoette ik mensen met kniebanden, blaren, tendinitis, of andere kwalen. Ik ben er zelf ook niet van verschoond gebleven.
Lopend ontmoette ik meer mensen omdat je sneller even stopt voor een praatje dan wanneer je fietst. Daarentegen gaat samen fietsen weer beter dan samen lopen, fietsend kun je makkelijker je snelheid op de ander aanpassen.
Als je in Spanje keurig de route van Sweerman volgt, kom je door minder leuke plaatsjes dan te voet. De Spanjaarden fietsen gewoon op mountenbikes tussen de lopers door (waar is je bagage?) maar dat wordt niet altijd op prijs gesteld. Fietsend duurt de Camino natuurlijk veel korter, overzichtelijk van begin tot einde. Lopend ervaar ik het momenteel als een 'manier van leven'. Ook is lopen een stuk spannender qua planning van slaapplaatsen omdat 4 km verder toch weer een uur lopen is en hoeveel proviand je moet meenemen vanwege het gewicht.