Dag 37, 38, 39

Plaatsen: Vézelay, Le Chemin, St-Révérien, Arbourse
Afstanden: 25/30/30

Dinsdag 7 juni
Alle pelgrims die uit Vézelay vertrekken (of verder gaan) worden uitgenodigd om aanwezig te zijn bij de lauden (ochtendgebed) van de zusters en broeders van de Fraternité Monastique de Jérusalem om 7 uur in de basiliek. De zusters en broeders zingen prachtig vierstemmig. Met mijn beperkte kennis van het Frans en de bekendheid met de Psalmen kan ik de teksten wel volgen. Na de reguliere liturgie mogen de pelgrims naar voren komen en krijgen de zegen voor hun (verdere) tocht. Ik had plotseling een aanval van hooikoorts, zal wel komen door de bloemen voor het altaar. :-)
Daarna naar de bakker (bijna helemaal naar beneden) en weer naar Centre Sainte Madeleine (helemaal naar boven) voor het ontbijt. Het centrum zorgt voor alle benodigdheden voor het ontbijt, behalve voor brood. Na het ontbijt op weg (weer helemaal naar beneden)
In het dorpje onderaan de berg waar Vézelay op ligt, liep ik ineens langs een klompenmakerij. Ik keek even naar binnen. De klompenmaker droeg een klompje om zijn nek met zijn naam erop. Willem. Dat was dus een Nederlander. Hij vertelde mij dat de klompenmakerij al vierhonderd jaar bestaat. Klompen worden niet alleen in Nederland gebruikt. Hij verwerkt de goede eigenschappen van de Nederlandse klomp, het voetbed, in het Franse model.
Vandaag was het een warme dag. Ik heb momenteel een literfles aan mijn drinkslang en een halve liter als reserve. Ik moest drie keer bijvullen, soms bel ik aan, soms wordt spontaan gevraagd of je water nodig hebt. Er volgt altijd wel een praatje.
De route vanaf Vézelay heeft twee varianten; een noordelijke via Bourges en een zuidelijke via Nevers. Toen ik het boekje van de noordelijke variant al in huis had, hoorde ik dat op een dag afstand van Vézelay de nieuwe herberg van Arno Cuppen en Huberta Wiertsema, l'Esprit du Chemin, ligt. Tot voor kort hadden zij een herberg in St-Jean-Pied-du-Port aan het begin van de Camino Frances, de meest belopen route door Spanje. Ik had al het een en ander over hun nieuwe herberg gelezen, en toen ik hoorde dat Freek en Nina daar als vrijwilliger zouden gaan werken (in juli) besloot ik om daar toch langs te lopen.
Het was een welkome ontvangst door de vrijwilligers Sonja en Jan-Willem. Het is echt een paradijsje. Prachtige herberg, opgemaakte bedden, handdoeken, alles keurig verzorgd. Maar wat hebben ze nog veel te doen. Er was nog een andere pelgrim, Daniel, een Fransman die goed Engels sprak. We hebben ongeveer de hele avond over de door Sonja bereide maaltijd gedaan, inclusief gewoon koffie toe, waarbij we nog naar binnen moesten vluchten voor een regenbui. Arno en Huberta hielden ter plaatse vakantie dus die heb ik niet/weinig gezien.
Ik heb nog eens kritisch gekeken wat ik allemaal meezeul in mijn rugzak. In Frankrijk heb ik nog niet gekampeerd een als ik voor €10 in een gemeentelijke gite zit, ga ik echt geen tent meer opzetten. Dus tent eruit, kookspullen, in overleg met Huberta het luchtbed met bijbehorend frame van het stoeltje, thermohemd en -broek (tentpyjama), routeboekjes... kortom, 4 kg minder die Freek en Nina voor mij gaan meenemen. Bedankt alvast.

Woensdag 8 juni.
Ik heb de eerste kleurenstempel in mijn pelgrimspas. De stempel van l'Esprit du Chemin is rond en heeft een open plek ik het midden. Op die plaats heeft Sonja een boom met een hartje getekend in rood en groen en geel, het beeldmerk van l'Esprit du Chemin.
Ik kreeg ook nog een kaartje mee met een gedicht van Antonio Machado. Vertaald in het Nederlands, maar de Spaanse versie is natuurlijk veel mooier:

Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;
Caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.
Al andar se hace el camino,
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante no hay camino
sino estelas en la mar.

Wandelaar, jouw voetstappen
zijn de weg, niets meer;
Wandelaar, er is geen weg,
de weg maak je al lopende.
Al lopende maak je de weg,
en als je omkijkt, zie je het spoor
dat je nooit meer zult bewandelen.
Wandelaar, er is geen weg,
alleen de rimpelingen van de zee.


Na het afscheid op weg. Daniel was al wat eerder vertrokken maar ik haalde hem al snel in. We hebben de rest van de dag samen gelopen. Bij de koffiepauze trakteerde hij omdat ik zijn gast was in Frankrijk. Daniel loopt wat minder ver op een dag, dus bij zijn laatste pauze ben ik doorgelopen.

De gemeentelijk gite in St-Révérien is fantastisch. Er is geen winkel in het dorp en ook geen restaurant of café waar je iets kunt eten, maar in de gite zijn levensmiddelen verkrijgbaar. Blikken, magnetronmaaltijden, toetjes in de koelkast, een zelfs een alcoholische versnapering is aanwezig. Schijf op wat je gebruikt edoe geld in het kistje. Morgen brengt de beheer, Gerard, brood.
Ik heb tegen Gerard gezegd dat we dezelfde naam hebben; als de Fransen braakneigingen krijgen als ze mijn naam proberen uit te spreken zeg ik meestal snel: 'comme Gerard'.

Donderdag 9 juli.
Vandaag heb ik de doorsteek gemaakt van de zuidelijke tak van de route naar de noordelijke tak. Op het kaartje kun je zien dat ik iets noordelijker zit dan gisteren. Het was dit, of 36 km lopen voor een particulier adres.
Voor de rest is er niet veel bijzonders gebeurd vandaag, gewoon lekker gelopen, eerst in de mist en later in de zon. Ik slaap in een gemeentelijke gite met een Vlaams echtpaar.