Dag 67, 68, 69

Plaatsen: Caprieux, Roquefort, Mont-de-Marsan, Saint-Sever
Afstanden: 36/32/23

Donderdag 7 juli
Vandaag was wel de meest saaie dag tot nu toe. Heen met weer kilometers spoorbaan en 33 °C. Eerst nog wat beschaduwd door een bomenrij langs de baan, maar eenmaal de snelweg A65 over en Landes in was dat ook over. Hier een daar een bosje, maar voornamelijk open. Soms hadden de bomen plaatsgemaakt voor een paar vierkant kilometer sperziebonen of maïs, maar daar heb je ook al weinig schaduw van. Een paar dennen leveren nauwelijks verkoeling op. Ik vind de dennengeur zelfs benauwend. Loofbomen verdampen meer en zo ontrekken ze nog wat warmte aan de lucht. Gelukkig kwamen er ook wat groepjes loofbomen.
Als je een uur verder was, was er niets veranderd aan het landschap.
Vlak voor Roquefort (niet van de blauwschimmelkaas) loopt de spoorbaan dood op de hoofdweg. De route mijdt de hoofdwegen, waardoor het eind via allerlei slingerende paadjes op de verkeerde plaats Roquefort binnenkomt. Gelukkig word ik tijdig door een inwoner gewezen op een kortere route naar het café waar ik me moet melden voor de gîte.
Als je van jezelf een stuk mag overslaan, komt het traject Captieux - Roquefort daar zeker voor in aanmerking.
Wat de dag toch weer goed maakt was de ontvangst in de gîte. Carlos was er al (hij was vooruit gelopen). Er was ook nog een Franse dame op de terugweg van Santigo naar Vézelay. Maar bovenal was daar de hospitalera Daniëlle. Een gezellige vrouw, die lekker voor ons kookte, de was deed en niet vreemd opkeek toen we zeiden dat we de volgende dag om vijf uur wilden opstaan.

Vrijdag 8 juli
Het slechte nieuws is dat dit voor Carlos de laatste dag is. Carlos is werkeloos zoals veel jonge Portugezen en doet een opleiding, iets met bouwconstructies. Hij heeft te horen gekregen dat hij een examen over moet doen, over een week. Vandaag is zijn laatste wandeldag.
Omdat de weerberichten weer een hete dag voorspellen staan we om vijf uur op. Daniëlle heeft dan het ontbijt al klaar een de Française is kort na halfzes al weg, het is dan nog donker. In Spanje schijnt massaal in het donker gestart te worden. Ik heb daar voorlopig geen zin in.
Carlos en ik vertrekken om zes uur. Daniëlle loopt de eerste paar kilometers met ons mee. Waarom is me niet helemaal duidelijk, ze snijdt in elk geval een stuk van de route af.
In Bostens houden we de eerste stop. In het voorportaal van het kerkje is de toegang naar een kamertje dat is ingericht voor pelgrims. Je kunt er koffie en thee maken en even rusten. Mooi dat dat allemaal kan, vrij toegankelijk.
In Bougue nemen we afscheid van elkaar. Carlos probeert een lift te krijgen naar Mont-de-Marsan, lopend is hij niet op tijd voor de trein. We hebben toch bijna een week samen gelopen, gegeten en op de zelfde plaatsen geslapen. Vaarwel Carlos!
De rest van het stuk naar Mont-de-Marsan is weer 10 km voormalig spoorbaan. Dat lijkt weer saai, maar deze keer is dit niet zo. De meeste wat grotere steden kom je binnen door industriegebied. Hier is dit niet zo. Door spoorbaan loopt door een wat duurder wijk, en door een groene zone. Het is dan ook een 'chemin vert'.
De gîte is ondergebracht in een voormalig badhuis. Dat is aan de binnenkant nog wel te zien. Hoge ruimtes en tegels op de vloer. Het klinkt ook een beetje hol. Ondanks dat hij onbemand is, is het wel netjes. De sleutel moet je halen bij de Aziatische supermarkt. Bij ons heet dat een toko. Interessant, ik ga later terug voor het eten. In de gîte is ook Jean Pierre. Hij begint hier een loopt tot Pamplona.
In de toko haal ik kant en klare bami met garnalen. Lekker en makkelijk. Jean Pierre lijkt dit ook wel wat en haalt ook kant en klaar in de toko. We eten samen.

Zaterdag 9 juli
Om zeven uur sta ik op straat. Jean Pierre is nog niet klaar met ontbijten. Mont-de-Marsan uitlopen is minder leuk dan erin. De route gaat nu wel door een gebied met veel grote bedrijven. Gelukkig is op dit tijdstip alles nog dicht, dus het is niet zo druk. Eenmaal de stad uit is het een mooie route met afwisselend stukjes bos en velden met gewassen als maïs en zonnebloemen. Landes heeft meer te bieden dan eindeloze productiebossen en vierkante kilometers sperziebonen.
Bij mijn eerste rust, op een muurtje bij een kerkje, haalt Jean Pierre mij in. Hij heeft de vaart er goed in.
Een andere pelgrim komt mij tegemoet. Hij is begin april uit zijn woonplaats Tours vertrokken, naar Santiago gelopen en is nu op de terugweg. Hij heeft een alarmerend bericht: punaises (bedwantsen) in de gîte van Beyries, mijn stop voor morgen. Dat wil je niet oplopen. Behalve dat de beten ontzettend jeuken en dat de bestrijding lastig is als je ze eenmaal bij je hebt, wordt je overal geweerd als je onder rode vlekken van de beten zit.
Ik neem mijn tweede rust in de berm van een rustige weg. Pas gemaaid, ruikt heerlijk kruidig. Ik zit dan op een vuilniszak om zijn broek nog een beetje schoon te houden en leun tegen mijn rugzak. Ik zou zo in slaap vallen.
Saint-Server is een leuk oud stadje en ligt boven op een berg. De laatste kilometer gaat nog even 80 meter omhoog, maar het uitzicht is dan ook prachtig.
Jean Pierre belt naar de contactpersoon van de gîte in Beyries: de gîte is schoon.

Lezersvragen.
1. Over die schoenen. In de faceboekgroep van santiogogangers komt wel eens een stukje over schoenen voorbij. Slijtage van schoenen is erg persoonlijk. Ik heb in het begin wat problemen met mijn linker voet gehad, waardoor mijn rechter hak versneld sleet. Nu die problemen voorbij zijn en ik nieuwe hakken heb, is het slijtagepatroon van beide hakken gelijk. Mijn zolen gaan mee tot het einde. Ik heb wel probleem gehad met het bovenleer. Van de linkerschoen was het bovenleer 4 cm losgescheurd van de zool. Dit ontdekte ik tijdens mijn rustdag in Larret. In Perigueux ben ik langs een schoenmaker gegaan. Daar kreeg ik te horen dat lijmen geen optie was. 'Cette chaussure est mort'.
In Sainte-Foy-la-Grande heb ik Loctide superglue flexibel gekocht en zelf de boel aan elkaar gelijmd. Het gaat alweer 200 km goed.
Extra schoenen meenemen is geen optie. Een paar schoenen weegt 1,5 kg. Nieuwe kopen is het ook niet, die moet je weer inlopen en 'mijn' merk heb ik hier nog niet gezien. Opsturen vanuit Nederland is ook behoorlijk kostbaar. De beste optie is om je schoenen zo lang mogelijk in leven te houden. Ik heb er goede hoop op dat deze Santiago wel halen.

2. Wat loop je nu te denken, de hele dag.
Beetje lastige vraag, als je denkt 'waar denk ik aan' denk je al aan wat anders.
Ik ben deze camino niet gaan lopen omdat ik wilde denken hoe het nu verder in mijn leven moet. Ik moet gewoon nog bijna zeven jaar werken en mijn huwelijk is ook prima. Ik denk wel dat ik wanneer terug kom ik rustiger zal zijn, wat meer 'never mind'. Zes jaar geleden, na de fietscamino was dat effect al te merken. Ik heb in het begin veel lopen nadenken over bepaalde dingen die me niet lekker zaten en ben tot de conclusie gekomen 'wat kan het me ook schelen'.
Als ik loop te wandelen ben ik hoofdzakelijk met de dingen van de dag bezig: wat zie ik, wat vind ik mooi aan Frankrijk, wat minder, waar zal ik slapen vannacht, is die winkel wel open als ik er aankom.
Ik loop ook vaak op een mantra-achtige cadans in mijn hoofd, niet op een tekst, meer op een ritme. Ook merk ik soms dat ik loop te tellen. Ik ben dan ineens ergens in de 60, zonder te weten of ik ooit bij 1 begonnen ben.
De laatste paar dagen loop ik met muziek. Ik zing dan vaak luidkeels mee. Er is toch niemand in de buurt. En wat dan nog.