Dag 73, 74, 75

Plaatsen: Sauveterre, Ostabat, Saint-Jean-Pied-de-Port, Roncesvalles
Afstanden: 28/24/26 km

Woensdag 13 juli
Het eerste deel van de dag loop ik niet lekker. De kilometers willen niet opschieten. 's Middags na de rust in Saint-Palais heb ik gelegenheid om een stuk van de route af te snijden, inclusief een stevige piek. Daarna gaat het beter.
Ik kom langs Stèle de Gibraltar, de plaats waar de routes uit Tours, Vèzelay en Le-Puy-en-Velay samenkomen en verder naar Saint-Jean-Pied-de-Port gaan. De fietsroute van Clemens Sweerman, die ik in 2010 gefietst heb, komt hier ook langs. De route uit Arles gaat elders over de Pyreneeën en sluit aan na Pamplona.
Ik loop verder naar Ostabat. Je kunt om een berg heen of er overheen. De makers van de route hebben voor het laatste gekozen. Boven op de berg word ik in het Nederlands aangesproken door een jongeman met een baard en een dikke wollen jas, model houtje-touwtje. Rik is al vanaf Pasen overweg, doet rustig aan en slaapt doorgaans in z'n tent. Hij weet dat ik Nederlander ben omdat hij een poosje met Jean-Pierre heeft zitten praten. Jean-Pierre is doorgelopen. Ik loop na een poosje ook door en kom aan in Ostabat. Ostabat is een klein plaatsje met koeienpoep in de straten.
Na enig zoeken vind ik de gîte waar ik wil overnachten. Ik moet op de beheerder wachten. Even later komt een jonge Duitse vrouw binnen, die perfect Engels spreekt; Rika. Er zijn nog meer pelgrims, uiteindelijk zijn we met zeven. Na het samenkomen van de routes wordt het toch drukker. De beheerder komt, onder de ene arm een fles port een onder de andere een fles muskedet. Muskadet smaakt naar vruchtensap en ik ben net op tijd in de winkel om nog wat eten te kopen.
Rika en ik eten samen. Mijn restje penne (moet op voor de Pyreneeën), een blik tomaten en een blik tonijn.
Jean-Pierre heb ik niet meer gezien.
Wel hoor ik om halftien een bekende stem. Rik. Waar die de hele tijd heeft uitgehangen is mij een raadsel.

Donderdag 14 juli
De wekker loopt af om zes uur. Ik ga er als eerste uit. Als ik na het ontbijt weer naar boven ga om in te pakken is iedereen wakker. Ik spreek Rik nog, hij was verdwaald.
Vandaag loop ik lekker. Na tien kilometer heeft een zuivelboer een rustpunt ingericht. Koffie, koek erbij en yoghurt, kwark en kaas. Donativo, u bepaalt wat u betaalt. We komen met vier tegelijk aan en binnen een mum van tijd zijn we met tien.
Ik houd de tweede keer rust in Saint-Jean-le-Vieux. Als ik even zit meldt Jean-Pierre zich. We laten ons op de foto zetten.
Om twee uur ben ik in Saint-Jean-Pied-de-Port. Ik moet nog even wachten voor het Pelgrimsbureau open gaat. Ik wordt daar geholpen door Herman in 't Veen, Nederlander, die daar een periode vrijwilliger is. Ik koop een nieuwe cridential (pelgrimspas) want beide andere zijn al bijna vol met stempels. Ook krijg ik informatie over het volgende traject, omhoog de Pyreneeën in (waar is water en waar kun je eten), een lijst met overnachtingsplaatsen voor het hele stuk door Spanje en blad met hoogteprofielen. Dan weet je wat je kunt verwachten. Allemaal nuttige informatie, waarom bij een waterpunt aankomen met een liter water?
Daarna begeef ik me naar de gemeentelijke gîte, inschrijven, douchen en rusten voor de grote klim morgen. Ik zie af van de aan mijzelf beloofde dag rust; morgen wordt het 24 °C, overmorgen 28. Dan kies ik er toch voor de koelere dag te klimmen. Ik kan alleen mijn oude routeboekje niet op de post doen; het postkantoor is dicht vanwege de feestdag.
Rika is inmiddels ook binnen, we gaan straks samen ergens eten.

Vrijdag 15 juli
Het begint om vijf uur al te rommelen in het donker op de slaapzaal met 16 mensen. Een kwartier later ga ik er ook maar uit. Eerst maar aankleden en eten. Daarna is iedereen wel wakker en gaat het licht aan. De rugzak is weer snel ingepakt want er gaat steeds minder in. De inhoud van de proviandtas is geminimaliseerd tot wat zakjes oploskoffie en idem soep.
Rika gaat niet verder, ze heeft de
Camino Frances in april gelopen.
Om kwart over zes ben ik onderweg. De bakker is al open, ik koop nog eenmaal een echte Franse baquette. Al snel heb ik aansluiting met een vrouw van een jaar of 25, later voegen nog een Nederlandse vrouw en een Deense jongeman van ook die leeftijdsgroep bij. Met z'n vieren steken we de Pyreneeën over. Het is echt prachtig, het is helder weer, goed zicht en we kunnen mooie foto's maken van de met mist gevulde dalen. De talrijke gieren laten zich wat lastiger fotograferen.
De Lepoederpas is 1410 meter hoog. Start is op 200 meter. Het eerste stuk is over de weg, later over een wandelpad. Dit is een andere pas dan waar de fietsroute over gaat. De fietsroute en de wandelroute in de wintermaanden gaan over de Ibañatapas van 1040 meter. Dit even voor de Santiogofietsers onder de lezers.
Ik moet zeggen dat het klimmen me behoorlijk meevalt. Na de top is er een steile afdaling Naar Roncesvalles. Niet mijn sterkste punt. Gelukkig wachten de groepsleden geregeld op de nestor.
De aubergue in Roncesvalles heeft 183 plaatsen in twee zalen en is gevestigd in een oude abdij. De inrichting is mooi. De bedden staan in groepjes van vier tussen schotten; ik zie maar twee andere bedden (die boven me reken ik dan niet mee). Hoe het met de (snurk)geluiden gaat met ik nog ervaren. De douches zijn zo gemaakt dat ze goed schoon te houden zijn, wat wel lukt door de ploeg Nederlandse hospitaleros/-as. De was kan gedaan worden en wordt op je bed bezorgd, maar als je een klein wasje hebt mag je het ook zelf op de hand doen. Het diner wordt op twee tijden opgediend in de twee restaurants die Roncesvalles rijk is. Om acht uur is de pelgrimsmis met pelgrims zegen.

Tot slot moet ik nog even vermelden dat ik nu in Spanje ben, ik heb heel Frankrijk doorgelopen!
Frankrijk is best wel een groot land.